Rozdział 15/Temporada 3 - Czy ty chcesz bitwę na poduszki?!

  05.01.2015

Maxi

 Zaprosiłem do siebie Naty. Naprawdę świetnie się bawiliśmy oglądając różne komedie. Siedzieliśmy  mnie w pokoju. Rodziców oczywiście nie było, bo mieli wyjazd służbowy. Nagle dostałem poduszką w twarz.

- Oglądaj, a nie myślisz! - krzyknęła Naty i ponownie dostałem w twarz.

- Czy ty chcesz bitwę na poduszki?! - zapytałem. Naty spojrzała na mnie przestraszona. Zaczęliśmy się bić poduszkami. Pióra dosłownie latały po całym pokoju. Z braku sił opadliśmy na łóżko. Spojrzeliśmy na siebie i pocałowaliśmy. Pocałunki zaczęły się dłużyć i było ich więcej. Chcieliśmy tego. Już miałem zdejmować koszulkę dla Naty, ale ona powiedziała:

- Maxi boję się...

- Nie martw się będę delikatny. - odpowiedziałem. Spojrzała na mnie z ufnością i uśmiechnęła się. Potem chyba wiecie co się stało?? Co nie?? xD

Federico

 Spotkaliśmy się z Ludmiłą u mnie w pokoju. Oglądaliśmy naprawdę śmieszny film. Co chwila się śmieliśmy. Gdy film się skończył usiadłem na krzesło, zarzuciłem nogi na biurko i przeglądałem inne filmy. Wpadłem na jeden film, który kiedyś oglądałem z Olivią i Violą. Przypomniała mi się jedna scena z niego i zacząłem się śmiać jak opętany. Oczywiście nie zabrakło pytań Ludmi: "Czemu się śmiejesz?", "Mam coś na twarzy". Tak się śmiałem, że krzesło obrotowe na którym siedziałem wywróciło się i upadłem na ziemię, w tedy Ludmiła także zaczęła się śmiać. 

Maxi

 Po skończonych "figlach" zadzwonił do mnie telefon. Ubraliśmy się z Naty i zeszliśmy na dół. Oczywiście ktoś dzwonił na telefon domowy. Podniosłem słuchawkę.

- Hallo?

- Cześć Maxi tu kolega twojego taty. 

- Cześć Sasha! - uśmiechnąłem się

u Naty

Sasha?! Jaka Sasha. Czy on nie rozmawia z jakąś dziewczyną.

u Maxiego

- Mam złe wieści. - powiedział mężczyzna

- Jakie? - zapytałem zmieniając wyraz twarzy.

- Twoi rodzice......oni.....oni nie żyją. - zamurowało mnie. Jak to nie żyją?!

- To jakiś żart?! - krzyknąłem do słuchawki. - To nie jest prawda! - do moich oczu naleciało kilka łez. Niby chłopacy nie płaczą, ale każdy by zaczął płakać gdyby dowiedział się, że jego rodzice umarli.

- Może coś dla... - odłożyłem słuchawkę i usiadłem na kanapę. 

- Co jest Maxi? - zapytała moja dziewczyna

- Moi rodzice....oni nie żyją. - powiedziałem i rozkleiłem się jeszcze bardziej.

- Bardzo mi przykro. - powiedziała Naty i przytuliła mnie.

- Nie mogę w to uwierzyć!

- Może coś dla Ciebie zrobić? - zapytała

- Mogę zostać sam? - zapytałem.

- Jasne. Pa. - pocałowała mnie w policzek

- Pa. - zabrała torebkę i wyszła. Położyłem się na kanapie i spojrzałem na szafkę. Była tam ramka ze zdjęciem moim i moich rodziców. No i znów się rozkleiłem.

Naty

 Matko nie mogę uwierzyć, że rodzice Maxiego nie żyją. Byli na prawdę dobrymi ludźmi. Lubiłam ich. Współczuje mu. Weszłam do domu. Mama wyjrzała z kuchni.

- Tak szybko? - zapytała zdziwiona

- Rodzice Maxi'ego nie żyją i chciał zostać sam.

- Co?! - zapytała tym razem zszokowana. - To byli dobrzy ludzie.

- Wiem, naprawdę współczuje Maxiemu. - odpowiedziałam

następny dzień

 Poszłam do Studia i zdziwiłam się na widok Maxiego. Nie spodziewałam się go w szkole. Myślałam, że zamknie się w pokoju i nie będzie chciał wychodzić. Podbiegłam do niego.

- Cześć. I jak się czujesz? - zapytałam.

- Nijak. - odpowiedział. Widać wciąż był przygnębiony. Nagle zawołał nas Pablo.

- Naty, Maxi chodźcie tu! - podeszliśmy do niego.

- Wasz duet spodobał się pewnym ludziom i chcieli by, żebyście nagrali płytę.

- To świetnie! - ucieszyłam się. Maxi też się uśmiechnął. To także sprawiło mi radość.

- Wiem, że jesteście już pełnoletni, ale chciałbym porozmawiać z waszymi rodzicami. - gdy tylko Maxi to usłyszał uciekł ze Studia. - Co jest dla Maxiego? - zapytał Pablo

- Wczoraj dowiedział się, że jego rodzice nie żyją. - powiedziałam

- Tak mi przykro. Naty idź poszukaj jego z Ludmiłą, bo jeszcze sobie coś zrobi, a ja was usprawiedliwię z lekcji.

- Dobrze! - krzyknęłam odbiegłam od dyrektora złapałam Lu za rękaw i wyciągnęłam na dwór.

- Naty co jest?! - krzyczała.

- Idziemy szukać Maxiego resztę wytłumaczę Ci później. 

- To chociaż puść mój rękaw!

- Okej! - wciąż krzyczałyśmy nie zwracając na ludzi będących w parku. Wiedziałam gdzie Maxiego szukać na murku gdzie to był wystraszony przyjazdem jego wujka. 

Wiem, wiem krótki, ale chyba się wam spodoba :)